روزنامه نگاری در نیجریه

” اولین باری که شغل روزنامه نگاری در نیجریه بهم پیشنهاد شد، صاحب روزنامه بهم توصیه کرد که برای بیشتر کردن درآمدم رشوه بگیرم. اون بهم گفت: ” من دارم بهت یه پلتفرم میدم. از چیزهایی که داری، برای بدست آوردن چیزهایی که لازم داری، استفاده کن.” اونجا بود که فهمیدم شایعات درست بوده. روزنامه نگاری تو این کشور فاسد بود. هیچ ایده آل گرایی در کار نبود.گزارشگرها بخاطر پول مطلب مینوشتن. و حتی بدتر از اون، بخاطر پول مطالب رو از بین میبردن. دلم نمیخواست تو این اتفاقات سهیم باشم. احساس میکردم اگر یه شغل کارمندی پیدا کنم اخلاقی تره. اما در سال ۲۰۰۸ من این شانس رو داشتم که روزنامه ای که تنها برنده جایزه پولیتزر نیجریه، دله اولوجده، تاسیس کرده بود رو سرپرستی کنم.** اسم روزنامه نکست بود**. و ما تلاش کردیم شرایط رو تغییر بدیم. ما جوون هایی رو استخدام کردیم که آلوده فرهنگ جامعه نشده بودن. نیمی از این افراد زن بودن. هم حقوق خوبی بهشون دادیم و هم به خوبی آموزششون دادیم.اصول اخلاقی در اولویت بود. قبول کردن هدیه مطلقا ممنوع بود. روزنامه ما سه سال سرپا موند. در طول اون زمان ما هر هفته اتفاقات مهم رو منتشر میکردیم. با انواع فسادها روبرو شدیم. اما فقط هدفمون رو دنبال میکردیم. گزارشگرامون بازداشت شدن. اعضای هیئت مدیره تهدید شدن. دولت کسانی که به روزنامه ما تبلیغات میدادن رو تحت فشار قرار داد و اونها یکی یکی کنار کشیدن. در نهایت مجبورمون کردن روزنامه رو تعطیل کنیم.اما به مدت سه سال ما یه استاندارد بوجود آوردیم، یه قالب خلق کردیم و من معتقدم چشم انداز رسانه رو تغییر دادیم. روزنامه نگاری جستجوگرانه الان قوی تر شده. تعداد زیادی از خبرنگارهای ما الان انتشار نشریه های فوق العاده خودشون رو شروع کردن.روزنامه ما گرچه عمر کوتاهی داشت اما مطمئنم که تاثیر خودش رو گذاشته. کلمه “انقلاب” زیاده اما قطعا حرکت ما یک جنبش محسوب میشد.“(نیجریه)